Badminton in Ålesund.

Even tellen...nu woon ik op de dag af 15 maanden in Noorwegen, al 3 keer verkast van woon- of verblijfplaats, de tweede werkgever (eigenlijk tweede standplaats, zelfde bedrijf) en nu pas heb ik een nieuwe badmintonclub gevonden !
Dan zou je denken, is dat nu een belangrijke reden om naar Noorwegen te verhuizen? Nee, maar het is wel een leuke extra bezigheid voor de ontspanning.
Ben nu twee keer geweest en er wordt meteen een Kerst-stop ingelast. Geeft niet, maar ik weet meteen dat het niveau erg hoog ligt, dat de puntentelling totaal anders gaat en dat ik er na uitleg nog niks van begrijp. Dat laatste komt door het soms onverstaanbare dialekt dat in Ålesund gesproken wordt, maar ze zeggen dat het went (als ik het goed heb verstaan).
Als ik vertel dat we in Spaarndam tot de 15 telden en twee keer per beurt serveerden, lachen ze me uit en zeggen dat dat zó ouderwets is dat het al 10 jaar geleden is afgeschaft. Hier tellen ze tot 21, scoor je ook als de tegenstander een fout maakt en wie er dán moet serveren is me nog steeds een raadsel. Er wordt met veren shuttles (fjærballer) ipv plastic gespeeld, die na één goeie rally meteen worden afgekeurd. Maar het plezier is er wel en er worden natuurlijk ook ballen uit, of in het net geslagen, waarbij het Noorse equivalent voor shit geroepen wordt...
Stipt op tijd worden de netten opgeruimd om plaats te maken voor de zaalvoetballers, die dan al staan te trappelen. Maar na afloop is er helaas géén Texels Skuumkop - er zijn overeenkomsten, maar ook verschillen...

Eerste busdag overleefd.

Had ik me al voorbereid op dik 2 weken wachten voor ik op deze nieuwe werkplek op de bus kon gaan rijden - was er opeens iets geregeld en kon ik de volgende morgen om 04:50 uur aantreden. Dan is het nog úren donker maar dat geeft niet want er is ook overal licht. Nóórderlicht zelfs waarover later meer.
Naast het rijbewijs wordt ook een geneeskundige politieverklaring vereist en in het bureaucratische Noorwegen zijn zeker 2 weken nodig om zo'n kaartje te printen, inclusief de afspraak voor een lachwekkend onderzoekje bij een arts.
Je kunt het natuurlijk op tijd aanvragen en dan is er niets aan de hand. Maar dan moet je wel weten dat het ding verloopt en niet denken dat het voorlopig niet verloopt. Het staat er wel op vermeld maar je hebt het nooit nodig dus kijk je er niet op en dus zie je het niet en zo weet je het niet. En niemand die het je vertelt en ook geen automatische herinnering. Totdat je op het werk een formulier moet invullen met de verloopdatum...ai!
Nu is m'n leidinggevende er eentje met goede contacten en vlot met z'n mobieltje en zo was er binnen 10 tellen een afspraak bij die arts geritseld en kreeg hij van de politie te horen dat er ook best in afwachting van de aanvraag van de verklaring achter het busstuur gekropen mocht worden.

En zo vertrok ik in uniform op de fiets door het verlichte donkere Ålesund naar de busgarage. De woon-werk-afstand laat het toe om weer heerlijk op de fiets naar het werk te kunnen. Een kwartier over steile straatjes hobbelen en ik ben wakker. De nieuwe collega vertelt in onvervalst Ålesunds dialekt alle ins en outs over de busroutes van die dag. Daar zit je dan met je cursus bokmål en een jaar in Telemark. Ik heb dus niet alles verstaan maar wel begrepen dat we van a naar b moeten rijden via c, d, e en f, maar soms via x, y en z, omdat dan die school dicht is en die andere eerder uitgaat.
Nieuw is dat er aan boord een radio gemonteerd zit met een doosje aan een krulsnoer waarin je kunt vertellen tegen je collega's in andere bussen dat Bjørn, Ane en Håkon nog moeten overstappen en dat je iets later aankomt op halte p.
Ook nieuw is de roadmovie die door de voorruit gratis te zien is als een geweldig panorama, slechts onderbroken door tunnels die de eilanden verbinden onder de zeebodem. Daar daal je dan steil af naar een diepte van zo'n 200 meter en klim je net zo steil weer omhoog tot op het eerste eiland om meteen weer af te dalen naar het volgende eiland.

Het Licht !
Ålesund ligt noordelijk genoeg om het Noorderlicht te kunnen zien. Gisteravond was het mooi helder en koud. Erg veel sterren en een felle maan deden het Noorderlicht een beetje de das om dus het was wat vaag en nog niet zo spectaculair maar ik heb m'n primeur live gehad! Hoe noordelijker je komt deste flitsender, kleurrijker en wilder de verlichte vlagen door de lucht heen jagen.

Geland!

Het ligt lekker hier op de Sukkertoppen, 314 meter boven het zeewater met Ålesund op de achtergrond en het ruime sop in zicht. Je kunt hier wel de hele dag blijven liggen kijken met zo'n rijk uitzicht, maar dan zou je deel gaan uitmaken van de ondergrond want het is steenkoud. De regen is weggeblazen en met oostenwind komt het mooie koude weer. Maar dat is hier helaas van korte duur. Als je om je heen kijkt zie je zoveel toermogelijkheden dat het lastig wordt om te kiezen - wat zal ik eerst gaan doen.
Mijn piepkleine appartementje ligt net buiten het centrum en op loopafstand is er de warme bakker om 's ochtends op gang te komen en een filmtheater om 's avonds weg te dromen.
Het contact met de collega van wie ik deze slaapplaats huur verloopt wel een beetje vreemd. Bij mijn aankomst met de spullen was de beloofde opslag nog niet beschikbaar, later heeft ie er zelf een deel naartoe versjouwd, maar de baaltjes kachelhout heeft ie gewoon weggegeven, omdat er toch geen houtkachel in staat. Of is dit nou een staaltje typisch Noors overleg? Als ik dat had geweten had ik die balen brandhout wel in de Ulefoss-opslag laten wachten op een beter huis.

Ook op het werk is men uiterst summier met de informatievoorziening. Samen met 2 andere nieuwelingen hoorden we 2 dagen info aan met veel wachten tussendoor, gevolgd door een korte instructie op de bus. En verder moeten we zelf maar de routes gaan verkennen door met bussen mee te rijden met ons vrij-vervoerkaartje....en dan? Het komt vast wel goed, maar duidelijk is het niet...

Kilometervreter

Heel wat afgereden de laatste twee weken. Een weekje Nederland en een ritje Ålesund. Bij elkaar toch zo'n slordige 3800 km. Maar de kilometers gingen er goed in, niet onbedoeld in slaap gevallen en geen ongelukken of vage aanhoudingen dit keer.
Pa is 82 geworden en dat was een mooie reden om bij elkaar te komen en daar werden we onder meer getrakteerd op een bezoek aan het vernieuwde Rijksmuseum. Prachtig allemaal maar we waren niet de enigen. Leuk om weer even door Amsterdam te wandelen en een ritje met de tram over de grachten te wiebelen.
En nu ik toch in de buurt was heb ik me ook laten verwelkomen door het oude thuisfront in Spaarndam, waar ik bij Ellen en Ton in de blokhut kon logeren. Gezelligheid! Het begrip dat in Nederland toch vrij normaal is, maar dat ik in Noorwegen soms een beetje mis. Je moet het zelf een beetje maken en ik kan er goed mee leven want ik krijg er genoeg voor terug.
Natuurlijk uitgebreid boodschappen gedaan om een voorraadje oude kaas, stroopwafels en whisky  mee te nemen - allemaal zaken die hier niet verkrijgbaar zijn of veel te duur.
Ook cultureel lekker bezig geweest met een bezoek aan bioscoop, café en nog een museum (Stedelijk) dus voorlopig kan ik er weer tegen. Tot slot nog een avondje met de oude badmintonvrienden in Spaarndam meegespeeld en toen was het weer tijd om aan te sluiten op de autobahn tussen de Hamburgers en de Flensburgers. De Deense autobahn was zoals gebruikelijk pikdonker en zeiknat, dus goed om dóór te jakkeren naar het strand bij Hirtshals, waar ik een plek weet om de auto op te parkeren en achterin na een borrel heerlijk te slapen. Daarna is het op de boot naar Langesund goed aanschuiven bij het ontbijtbuffet en zo was ik weer terug in m'n nieuwe thuisland...
Na 1 dag werken had ik alweer 3 dagen vrij en die had ik gereserveerd om alvast de meeste spullen in een gehuurde bus naar Ålesund te verhuizen. Bus ophalen, inladen, rijden, uitladen, bus weer terug - het paste precies in 3 dagen. Het rijden op de Noorse wegen gaat niet zo snel als op de duitse autobahnen. Over de lange afstand moet je met een gemiddelde van 60 km per uur rekening houden, dus op de 650 km van Ulefoss naar Ålesund was ik al gauw 11 uur bezig, excl. rustpauzes.

Maar die 11 uren lang naar buiten kijken is absoluut niet vervelend, want het ene panorama na het andere schuift aan je voorbij, vooral het laatste deel waar het fjordengebied in zicht komt met overal spitse bergpieken van ver over de 1000 meter hoog.
Dan het appartement dat ik van een toekomstig collega kan huren...Tsja.
Eigenlijk doe ik een paar stappen terug tot kamerbewoner, want veel meer dan 3 x 4 is het niet en bovendien is de beloofde opslagruimte nog niet beschikbaar, dus staan nu alle uitgeladen spullen in dat kleine hok. Slapen kan - bewegen niet. Maar dat is niet erg, want buiten is het prachtig en daar is het bewegen grenzeloos.

Nieuws !

Een fantastische herfstdag. Vlammend gele berken tussen het groen en alle andere herfstkleuren volop te zien, met gefilterd zonlicht door de laaghangende wolken wat een warm lichteffect oplevert. En daar fiets je dan tussendoor op een zondags ritje in de nabije omgeving van Ulefoss.
Een fietstochtje om de benen even uit te laten na een lange week opgesloten onder het busstuur. Ik was er goed door uitgerust want alle venijnige klimmetjes gingen van een leien dakkie. Het was ook een welkome afleiding van het inpakken en verhuisklaar maken van m'n boeltje hier.
Huuu?
Ja, ik ga weer verhuizen, en niet zomaar een stukje verderop, maar naar Ålesund, 650 km naar het noordwesten, een fantastisch mooi gebied met fjorden, bergen en eilanden en een mooi stadje op een smal schiereiland. Erg prettig om bij een busbedrijf te werken dat vestigingen door een groot deel van het land heeft en dat je gemakkelijk van vestigingsplaats kunt veranderen. Eén mailtje naar de leidinggevende aldaar en ik bleek van harte welkom!
Het wonen is nog niet ideaal, maar ik kan beginnen in een klein appartement, te huren van een toekomstige collega en zal van daar uit verder zoeken naar het ideale paleisje.
De fietstocht van vandaag bewijst dat ik me nog prima kan vermaken in deze streek, maar er zijn een paar factoren die m'n onrust voeden op zoek naar het échte Noorwegen. Het huis dat ik nu huur is prettig ruim, maar staat op een verkeerde plek: in de schaduw, langs een drukke verkeersweg en zonder tuin. En de steden Skien en Porsgrunn, waar ik met het werk de hele dag uithang, vind ik niet interessant genoeg voor langere tijd.
Genoeg redenen om een volgende stap op m'n pad te nemen en te ervaren waar dat toe leidt....
- wordt vervolgd -

Skål 3

Het derde deel in het bierbrouwproces was al een tijdje aangebroken en is meteen het mooiste onderdeel: het proeven en genieten. Het valt erg goed in de smaak en het smaakt naar méér, dus het vierde deel is nu ook begonnen en wel, de volgende soort. Ik krijg de smaak te pakken en nu staat er een grote fles te pruttelen met tripel in de maak. Dat belooft wat!

De zomer heeft z'n goede kant hier uitgebreid laten zien. Het is lang droog en warm geweest met een heuse hittegolf en tropische nachten met temperaturen die niet onder de 20°C kwamen. Nu vallen er frisse buitjes, knettert het onweer en zorgen laagstaande zon en hoge stapelwolken voor spectaculaire lichteffecten met complete regenbogen. Je blijft je ogen uitkijken.

Wat ook leuk is aan de zomer: er komen mensen op vakantiebezoek. Vrienden en familie hebben mijn Noorse avontuur aangegrepen om een Noorse vakantiereis te plannen en combineren dat gezellig met een bezoekje alhier. En nemen dan Hollandse lekkernijen mee die hier niet te koop zijn. Zoals oude kaas en speculaasjes. Hagelslag en stroopwafels. Haarlemse Jopenbiertjes! Of niet te betalen, zoals whisky en olijfolie - beiden met de kwalificatie, 'goede'.
En Pa nam een doos vol Grolsch beugels mee! Lege om te vullen en volle om te legen. Hele mooie flesjes ook vooral, als je ze een jaar niet gezien hebt. En zeer geschikt om af te vullen met tripel!

Skål 2.

Het tweede deel in het brouwproces is aangebroken: het afvullen van de flesjes.

Van de 22 liter bier kon ik 59 flesjes vullen van diverse formaten, opgespaard in de afgelopen maanden. Een mooi karwei. Met de hevelslang een flesje vullen, schepje suiker erbij voor de nagisting op fles, en met de rode greep de kroonkurk op de flesopening klemmen om hem af te sluiten. Nu staan ze op een warm kamertje in huis voor die nagisting om de bekende sis te krijgen bij het openen met de bijbehorende koolzuursmaak in het biertje. Maar eerst een paar weken geduld oefenen en hopen dat het lukt...

Skål !

Als liefhebber van bijzondere biertjes is Noorwegen een slecht land. Het is wel verkrijgbaar maar je betaalt zo 6 euro voor een halve liter, maar dan heb je wel een lekker hoppig biertje. Je moet echter wel op tijd zijn in de supermarkt - die toch vaak tot 23 uur open is maar als je na zessen een biertje op de kassaband zet, wordt ie resoluut apart gezet met een blik of je een misdrijf hebt gepleegd. De verkooptijden zijn dus beperkt maar of dat de alcoholconsumptie ook beperkt betwijfel ik. Je kunt immers om 17:55 uur een kar vol bier afrekenen en je volledig klemzuipen dus de echte alco bereidt zich goed voor en begint op tijd.
Zó ver ben ik nog niet gedaald maar wat is er nou leuker om dat bier zelf te gaan maken!

Op een warm plekje in een bovenkamertje staat nu dus een grote fles met bier in de maak. Dankzij het lekkere zomerweer van de laatste 2 weken ligt de temperatuur zo tussen de 20 en 25 graden - ideaal voor een vrolijk geborrel, gepruttel en geplop. De stolpfles had ik nog over van vroegere wijnmaaksessies en die is met voorbedachte rade meegegaan in de verhuizing.
En het mooie van het Noorse alcohol-ontmoedigingsbeleid is dat je alle ingrediënten gewoon kunt kopen om zelf aan de slag te gaan.

Vakantie

Een dagje vrij met Hemelvaart en wat zou ik nou eens anders gaan doen dan op de fiets gaan zitten. Geen idee, dus wordt het fietsen vandaag. En wel op vakantie naar Noorwegen, want boven de lijn Seljord - Notodden begint pas het echte Noorwegen. Hogere bergen, steilere hellingen, grotere vergezichten en meer wijdsheid. En dat brengt vakantiegevoel.

De sneeuw is netjes aan de kant geveegd, standaard niet nodig.

Uurtje in de auto naar Notodden, de blues-wereld-hoofdstad van Noorwegen. Alle grote Amerikaanse koppen hebben hier wel gespeeld op het festival. Midden op de rotonde staat een gigantische jaren-50 microfoon, waar men in zijn opgepoetste Amerikaanse oldtimer rondjes omheen zoeft.

De fiets brengt mij via Tuddal over de berg naar Rjukan en langs het meer Tinnsjø weer naar Notodden. Nouja, er moet hard gewerkt worden want de weg voert vlak langs de Gausta-top, die te vergelijken valt met de Mont Ventoux. Met kop en schouders steekt ie boven de rest uit en vanaf de top (1883 m) kun je een groot deel van Zuid-Noorwegen overzien bij helder weer.

Kop en schouders

Op hoge snelheid de afgrond in naar Rjukan.

 Met kramp in de vingers van het remmen kom ik in Rjukan aan, alwaar ik op een van de vele terrassen kan aanschuiven voor een biertje....Oh nee, dit is niet de Mont Ventoux en dit is niet Malaucène, maar je moet je dromen soms de ruimte geven bij een gebrek aan gezelligheid.

Toch is Rjukan wel een mooie plaats. Een maf dorp in een langgerekt diep dal dat oost-west georiënteerd ligt. In de winter komt er dus geen zon omdat die dan te laag staat. Daar hebben ze wel wat op gevonden door bovenop de berg een rij spiegels op te stellen die het zonlicht reflecteren en zó op het dorpsplein neerleggen. Maarja, wat moet je daar dan mee als er geen terrassen zijn?
De huizen zijn slim gebouwd, zodat ieder streepje zonlicht naar binnen valt. Verder is er aan de schaduwkant aardig wat industrie in mooie gebouwen uit Industrieël Erfgoed, waarbij gebruik wordt gemaakt van waterkracht - groene energie, klimaatneutraal.

17 mei

De nationale feestdag, heel Noorwegen viert feest. Op deze dag wordt de vorming van de grondwet gevierd. In 1814 kwamen 112 wijze mannen bij elkaar in Eidsvoll, ten noorden van Oslo, om de unie met Denemarken te beëindigen en een eigen constitutie te ontwerpen. Een nieuwe unie werd gevormd met Zweden, waar Noorwegen veel meer zelfstandigheid kreeg en ook een eigen parlement.

Een bijzonder jaar dus, waarin de 200-ste verjaardag wordt gevierd. Op de noorse televisie werden de festiviteiten centraal vanuit Eidsvoll gevierd, in hetzelfde gebouw waar destijds de wijze mannen bijeen waren. Dat gebouw is heel nauwkeurig gerestaureerd en nu te bezichtigen als museum.
Hier werd de centrale presentatie gedaan en in aanwezigheid van de koninklijke familie, gekeken naar toespraken, muziek en zang en onvermoeibaar het nationale volkslied ten gehore werd gebracht.
Het leuke was dat er regelmatig geschakeld werd met een reporter op diverse lokaties in het land waar de lokale viering werd verslagen. Zo zag je reporters die in het zuiden lekker in het zonnetje stonden, bovenop de Hardangervidda in arctische omstandigheden in de sneeuw, in Bergen bij het huis van de schrijver (Bjørnstjerne Bjørnson) van het volkslied, in Trondheim in de regen en vlakbij de Noordkaap op een kale rots aan zee.

Het mooie is dat op deze speciale dag heel veel mensen in prachtige klederdracht gekleed gaan, ook al die reporters op tv. In die klederdracht ("bunad") worden optochten door de woonplaatsen gehouden, onder veel vlagvertoon, het volkslied wordt gezongen en men feliciteert elkaar met de verjaardag van het land. Op de foto is de optocht in Ulefoss te zien, met vaandeldragers, muziekkorps en een lange rij schoolkinderen, die meestal uit volle borst meezingen:

Voor mij was het een mooie dag voor een fietstocht, waar ik wel meerdere optochten tegenkwam. Ook werd van het mooie weer gebruik gemaakt om gezellig met hele families in bunad in de tuin aan grote tafels bijeen te zijn.

Taal

Hoe redt je het nu met de taal? werd me laatst gevraagd.
Het is alweer 7 maanden geleden dat ik naar Noorwegen ben verhuisd. De tijd vliegt, het werk is een vaste baan geworden en van de tijdelijke vakantiewoning ben ik verhuisd naar een huurhuis waar ik kan blijven zolang ik wil. Het huis zelf is fijn, lekker ruim met mooi uitzicht. Jammer alleen van het verkeer dat er vlak voor langsraast en zich meestal niet aan de max. snelheid van 40 km/u houdt. In de tuin kan ik hout sprokkelen voor de kachel, maar door de steile helling moet ik me schrap zetten om niet omlaag te glijden.

Het werk op de bus gaat goed, de routes kan ik dromen. Er zijn er 4 die in de stedenband Skien - Porsgrunn blijven en 5 die daar buiten komen. De variatie is dus wat kleiner dan in Haarlem en omgeving. Maar de nieuwigheid is er nog niet af dus saai is het nog lang niet. Er zijn diverse typen Volvo-bussen - oud, nieuw, stad, streek. De stadsbussen zijn niet echt comfortabel en soms zit je wel 5 uur achter elkaar te sturen met vastzittende fietsbenen tot gevolg.
De collega's zijn best aardig maar erg veel kom ik ze niet te spreken. Met de 2 andere nederlanders gaat dat het makkelijkst, de rest komt uit Irak, Polen, Kroatië, Somalië en Noorwegen.

Met de taal merk ik een lichte vooruitgang het laatste halfjaar. Stond ik in het begin te hakkelen  en verstond ik er weinig van, nu hoef ik me nauwelijks nog voor te bereiden op een gesprekje en kan zo beginnen. Toch wordt er vaak snel en in dialecten gesproken en dat maakt het lastig te verstaan. Dan was ik op de cursus in Haarlem verwend met duidelijke uitleg en makkelijke oefeningen. En wat heb ik voor oefening op de bus? Mensen stappen in, checken in en gaan zitten, vaak zonder een woord te zeggen. Je hebt een paar standaardzinnetjes en dat was het dan. In dit beroep hoeft er ook niet zoveel gesproken te worden.  Is dat erg? Nee. Het komt vanzelf wel. Niet op de bus, dan wel in het leven ernaast.

20°C

....stond in de krant vermeld over het paasweer, maar de weersite yr.no was iets gematigder. Een graad of 16 hooguit en in de schaduw scheelt het een jas. Strálend weer is het wel en het groen schiet de grond uit, zij het langzaam want de nachten zijn nog zo koud dat 's morgens soms de voorruit gekrabd moet worden vóór een vroege dienst.
Het klein hoefblad in de berm maakt langzaamaan plaats voor blåveis (leverbloem) en bosanemonen. Bomen krijgen een groene gloed en de tuin vraagt om groene vingers.

De stille week doet z'n naam eer aan. Er zitten liefst vijf zondagen in waarop men massaal naar het vakantiehuis (hytte) trekt en zongebruind weer van de langlauflatten komt. Witte donderdag en goede vrijdag rijdt de bus zondagsdienst, de winkels zijn dicht en ik zit op de fiets weer nieuwe wegen te verkennen of reeds bekende wegen in een voorjaarsjasje. Wat een fantastisch fietsland is dit toch!

Met het verdwijnen van de sneeuw zie je opeens allerlei oldtimers en sportauto's verschijnen.  Die staan lange winters te wachten in al die dubbele garages bij de ook niet al te kleine huizen. Wel ben ik een illusie armer geworden door te denken in een scootervrij land te zijn aangekomen. Het verdwijnen van de sneeuw heeft helaas ook díe vermaledijde uitvinding uit de garages doen ontsnappen. Maar het zijn er gelukkig niet zoveel als in NL en ze hebben manieren.

Bezoek uit Nederland!
Vorig weekend waren Ellen en Ton op bezoek. Zij wilden wel eens zien waar ik zoal uithang en meteen werden er fietsen gehuurd om een en ander mee te beleven.

Op een ruime parkeerplaats in Seljord worden de kettingen gesmeerd. Even later staan we op 600 m tussen de sneeuw.

Verhuisd.

Nu ik alweer een paar weken in dit nieuwe huis in Ulefoss zit, begin ik er een beetje te landen. Ook de spulletjes beginnen op een plek te belanden waar ze korte of langere tijd zullen blijven staan. Overal staat wel wat. Wat moet je ook met zoveel ruimte? En wat is handig op welke plek?
                                                                                                  
Eerst maar even buiten kijken:

Achter het huis gaat het meteen steil omhoog en krijg je een aardig zicht op de ligging met aan de overkant van de rivier een berg die ook te beklimmen is voor een aardig zicht op de voorzijde:

Hier woon ik dus onderaan in het midden. De achtertuin is die puist met bomen erop, onbegaanbaar. Het is bijna het enige huis dat de hele dag in de schaduw ligt. Beetje jammer. Die tuin is nog niet helemaal af en zal ook niet veel verder komen, want de helling is zó steil, dat je je er schrap moet zetten om niet naar beneden te glijden. De trap loopt naast het huis omhoog naar de achterkant om bij de voordeur uit te komen. Dat is prettig voor de privacy want aan de voorkant raast soms het verkeer voorbij. De meesten trekken zich weinig aan van de max snelheid van 40 km/u. Binnen klinkt het door alsof de ramen openstaan, en dat komt doordat het glas erg dun is en slechts enkel. Beetje jammer ook.
Maar er zijn ook voordelen, oa. de reistijd naar m'n werk is met een kwartier bekort, het huis is leeg opgeleverd zodat ik al m'n spullen uit Nederland hier kwijt kon, er is geen deadline dus ik kan hier blijven zolang ik wil en een nieuwe woonplek geeft weer nieuwe toermogelijkheden.
Al met al wegen de voordelen op tegen de nadelen, dus ben ik er blij mee!

Nieuw huis

De weg wordt door twee sneeuwschuivers schoongemaakt als ik naar het nieuwe huis rij om de sleutels in ontvangst te nemen. Het heeft aardig wat gesneeuwd vannacht met een temperatuur rond het vriespunt dus het is een zware natte plakzooi.

Op de Lannavegen aangekomen blijkt een boom te zijn bezweken onder de sneeuwlast, precies over mijn parkeerplaats heen. De gemeente heeft er al een zaag doorheen gehaald en kennelijk mag de eigenaar hem zelf verder kleinzagen. Prima, kan ie straks in één van de vier kachels, maar nu nog even niet.

Het onderste, witte deel van het huis valt gedeeltelijk in de berghelling en wordt door de huiseigenaar als opslag gebruikt en door mij als fietsenschuur. Het grijze deel daarboven ga ik in gebruik nemen!
Links kijk je naar het oosten richting Ulefoss, rechts naar het westen richting Lunde.
Het nadeel van dit huis is dat het niet zover van de weg af ligt en dat er nogal wat verkeer langskomt, behalve op zondagochtend. De tijd zal leren of dit nadeel groter of kleiner is dan de voordelen. Een voordeel van dit nadeel is dat er een snelheidsbeperking geldt van 40 km/u en dat Noren zich daar meestal aan houden.
In de zomer varen in het Telemarkskanalen de kanaalboten voorbij, op hun trip van Skien naar Dalen waarbij ze een aantal sluisjes moeten passeren. En vanuit mijn bovenkamer, onder het kleine dakje kan ik dat vanuit m'n luie stoel bekijken, met één van de vier houtkachels in mijn rug.

 

De oostelijke huiskamer met
kachel no.1 met ijsbeertjes
en een kijkje in de keuken.
<









De westelijke huiskamer 
met kachel no. 2.              >

De trap naar boven is steiler dan de
helling waar het huis tegenaan ligt.

Ook in de slaapkamer is de kachel enorm.

En dan zijn er vier van deze alkoofjes:

die een uitdaging vormen om in te richten.
Het schilderwerk is uitgevoerd in diverse grijstinten, variërend van New York Grey tot Svensk blå. En daar zijn ze de afgelopen maanden al of niet druk mee geweest, in Noorse stijl, vandaar dat de deadline enkele weken is uitgerekt. Maar nu is het toch een leuk verjaardagscadeautje geworden.

Veranderingen...

Sinds een week of twee is de echte winter begonnen. Temperaturen blijven onder nul en in een paar dagen tijd is er zo'n 40 cm sneeuw gevallen. Het ziet er mooi uit al moeten we nog op dat strakke zonnetje wachten om het nog mooier te maken. Maar het is nog geen Pasen en de winter duurt nog lang. Komende week wordt er zelfs iedere dag meer sneeuw verwacht.
Gelukkig is het sombere, regenachtige decemberweer samen met m'n mineurstemming verdwenen en weet ik weer waarom ik ook alweer naar Noorwegen ben verhuisd.
Ik kan weer opnieuw gaan genieten.

Bijvoorbeeld op de moutainbike door de sneeuw fietsen. Altijd leuk.

Dan even langs de Rimi voor goedkope appeltjes voor de dorst en gratis ijspegels.


De tweede verandering is op het werk aan de gang. Eind januari is de nieuwe dienstregeling bij de bus in gebruik genomen. Die maakt deel uit van een veelomvattend plan om Openbaar Vervoer in de regio te promoten, fietsgebruik te stimuleren en autogebruik terug te dringen. Van die laatste twee kan ik het effect wel raden, maar dat er méér bussen in de spits en in het weekend gaan rijden is voor mij alleen maar gunstig. Ik krijg nu een vast rooster met een contract voor een vaste baan!
En dat is mooi want tot nu toe had ik steeds voor een paar dagen in zicht wat er gewerkt kon worden.

De derde verandering gaat over het huis. Een mooi oud huis in een landelijke omgeving waar het stil en donker is. Een mooie oplossing om de start te maken, alleen kon ik er slechts tijdelijk gebruik van maken. Nu heb ik een nieuw oud huis gevonden om te huren. Het ligt aan de rand van Ulefoss aan het Telemarkskanaal met ruim uitzicht over levendig water en de bergen aan de overkant. Het is ook nog eens dichter bij het werk in Skien en scheelt een kwartiertje rijden van de 55 minuten per keer.
In het volgende bericht meer over het nieuwe huis met foto's.