Een groet aan de Chinezen.

Omdat ik als bussjåfør onregelmatig werk, hoef ik mijn zondagmiddagwandeling niet tot de zondag te beperken. Doordat  het vakantiegevoel me nog steeds in z'n greep houdt, trek ik er vaak op uit en de drukte op de wandelpaden is hier niet zodanig, dat ik er de zondag voor hoef te ontlopen.
Dus de bergschoenen met gamaschen weer aan, eindje rijden in de auto en lopen maar. Vandaag had ik de Stasnibb bij Lunde uitgekozen, een puist van 443 meter hoog en een mooi topje om over de omgeving uit te kijken. De dikke mist in het dorp verklaarde misschien dat ik niemand tegenkwam op deze zondag, maar ik had goede hoop op zicht over de mist heen vanaf de top.
En inderdaad:



Maar vóór ik zover was, raakte ik zoals wel vaker het pad kwijt en ging ik al struinend door de bosjes richting top en dat gaat door de sneeuw best lekker. Maar bij gebrek aan pad ging het al snel héél steil omhoog en werd het verantwoord handen-en-knieën-werk:

Boven op de top aangekomen had ik meteen het pad weer te pakken en voelde ik me ook echt zo:
...of hoe een zondagmiddagwandeling een uitputtingsslag kan worden. Maarja, een marathon lopen is toch zwaarder...en dan zie je er nog erger uit.
Even m'n naam in het topboek krabbelen en gauw naar beneden voordat het alweer donker wordt.

Over het pad naar beneden ging het als een speer. Dankzij de sneeuw kun je dan hele grote en snelle stappen nemen. Dat heb ik 12 jaar geleden van de Nepalese Sherpa's afgekeken: die rennen gewoon naar beneden en dat gaat fantastisch.

En voor ik weer de mist in ging, even stilstaan bij de opkomende bijna volle maan en ook even zwaaien omdat er nu ook Chinezen op rondlopen.

Tonio...

...ofwel, hoe een kat een muis vangt...of niet.
De buitentemperatuur is omgekeerd evenredig met de activiteit van de muizen in huis.

's Nachts vriest het 5 à 10 graden en overdag is het rond het vriespunt. Prachtig stil winterweer waar de Friese ijsmeesters zenuwachtig van zouden worden. Er ligt nog geen sneeuw, alleen op de bergen van de Lifjell ligt wat poedersuiker. Hier is het slechts wit van de vorst met een stralende zon die al heel laag staat. Er zijn huizen die de komende maanden geen zon meer zien, doordat die simpelweg niet meer boven de berghelling uit komt. En dat scheelt een paar graden. Mijn verblijf ligt op een heuvel en vanaf een uur of 9 straalt de zon erop. De warmte binnen moet echter van de houtkachel komen, die met een beetje berkenschors als tondel heel makkelijk aansteekt. Helaas gaat veel warmte verloren door de schoorsteen en in de dikke oude muren en laat dat nou juist een lekker plekje zijn waar de muizen goed gedijen. 's Avonds worden ze wakker en rennen vrolijk door muur en plafond. Gelukkig kunnen ze niet bij mijn etensvoorraad en moeten ze zich beperken tot het gootsteenkastje, waar lekkere schillen en theezakjes in de compostemmer liggen. Nadat ik al dat vreemde geritsel gelokaliseerd had kwam ik op het idee om dat compostemmertje eens te legen in de grote bak buiten. Het lege teruggeplaatste emmertje was voor de muizen nog geen reden om het geritsel te doen stoppen en nietsvermoedend belandden ze in de lege emmer, waar ze niet meer zelfstandig of gezamenlijk uit konden komen.

Tonio is naar eigen voorkeur een binnenkat. Het liefst ligt ie tevreden in een stoel te wachten tot z'n etensbakje gevuld wordt. Binnen opgegroeid komt hij alleen buiten om het noodzakelijk ongemak te verlichten maar als het rotweer is verkiest hij de binnenbak. Zo heeft hij zijn jachtinstinct nauwelijks kunnen ontwikkelen, nog nooit een vogel gegrepen laat staan een muis gevangen. Of zou dat komen doordat hem zijn ballen te vroeg zijn ontnomen?

Toch besloot ik om zijn hulp in te roepen om de 2 muizen uit de emmer te bevrijden. Ik deed het kastje open en luid mekkerend kwam hij op het geritsel af. Zijn instinct bleek nog prima in orde want al snel verdween hij met een bungelende muis in de bek en liep triomfantelijk een rondje door de kamer. Maar een Noorse muis is ook niet gek en zette al snel een spannend kat-en-muis-spel in werking. De muis ontsnapte aan Tonio's tanden en de twee voerden een live-slapstick-movie op door rondjes om de wasmachine te rennen, waarbij de muis toch slimmer bleek dan de kat door plots van richting te veranderen en ook eens in een ander hoekje te gaan zitten. Al gauw was voor Tonio de lol eraf en ging hij over tot de orde van de dag. Maar toch trok ik mijn stoute sloffen aan en nam de proef op de som door muis 2 ook in de badkamer los te laten. En meteen hoorde ik het geluid van de rondrennende kat die ook z'n kop nog stootte aan het bad maar even later trof ik hem gapend aan, zittend voor z'n bakje, knabbelend aan de noorse brokjes. En de muis? Die rent z'n rondjes door de muren van het huis.

De eerste dag...

Mijn eerste werkdag op de bus is achter de rug! 
Het felbegeerde kjøreseddel heb ik nu in bezit en is niet meer dan een bewijsje van de politie dat ik medisch en juridisch in orde ben bevonden. Naast je rijbewijs is dit nodig om personenvervoer te kunnen doen.
Het theoriedeel was al afgesloten met een ferme handdruk van de opleider, met in de resterende tijd het meerijden op de routes om die te verkennen. In de volgende fase wisselde ik van plaats met de chauffeur van dienst om hoofdknikjes in meest vertikale en soms horizontale richting in ontvangst te nemen. Erg leerzaam en het voelde alsof m'n 6 Haarlemse ervaringsjaren waren verdampt tot 6 weken. Alles is natuurlijk nieuw voor me en ik moet overal aan gewend raken en dat kost tijd. In de bus is de zit bijvoorbeeld heel anders vanwege de luchtgeveerde en -instelbare stoel. Ook hangt er een touchscreen binnen handbereik waaruit de kaartjes geselecteerd kunnen worden met heel veel mogelijkheden. Men kan hier gewoon met bankpas een zonekaartje kopen, erg bij de tijd. Het lastigst is nog om de bestemmingen te verstaan van de Noren, die mompelen een haltenaam terwijl ik nog niet eens versta dat ze het over een haltenaam hebben. Maarja, op een rit van 1 uur en 20 minuten liggen ook wel bijna 80 haltes!

Nog even over de drijfveren van die uitgeweken Schot: dat lag natuurlijk heel erg voor de hand - de liefde. Kort gezegd: zij is Noorse, ging op vakantie naar Schotland en met z'n tweeën kwamen ze weer terug.
Toen ik met hem samen op zijn bus reed, spraken we af om Engels te praten, leek mij ook wel gemakkelijk. Maar na drie zinnen in zijn Schotse dialect, stelde ik voor om toch maar weer op het Noors over te gaan - dan zaten we beiden in 't zelfde schuitje.
In de praktijk werd ik iedere dag aan een andere chauffeur gekoppeld - een goed idee, want zo hoor je nog eens verschillende verhalen en als hij onverstaanbaar is wordt dat de volgende dag weer opgelost.

Maar nu wordt ik dus aan mijn lot overgelaten en me een hele bus toevertrouwd. Een hele verantwoording, maar alles ging goed. En ik krijg de indruk dat je alles het beste leert nu je er alleen voor staat - je moet alles zelf oplossen. Morgen weer een andere rit.

In de tuin rond het huis zijn alle appels (door de huisbaas) geplukt en alle herfstbladeren gevallen. De mist is neergedaald en hangt er nu al een week en het is rond het vriespunt. Ja, dat krijg je met stabiel weer...dan is het ook stabiel mistig. Vanmorgen kreeg ik het maar niet warm en dan kun je verschillende dingen doen. In bed blijven liggen is niet mijn stijl. De kachel aansteken en er als slow-TV naar gaan zitten staren. Of naar een winkelcentrum rijden waar het lekker warm is en samen met de plaatselijke oudjes koffiedrinken, ook heel gezellig. Óf gewoon m'n koud-en-nat-weer-kleding aantrekken en gaan wandelen. Dat laatste leek me de beste optie en na een kort autoritje in mijn nieuwe, 2e-handse Citroën Berlingo (!) zoefde ik met cruise-control op een verwarmde stoel naar een goed startpunt voor een ruige boswandeling, die zeker voor herhaling vatbaar is. Maar dan bij helder weer voor een spectaculair uitzicht op Preikestolen in het klein.

Sneeuw

Toen ik vanochtend uit m'n slaapkamerraam keek, sneeuwde het nat. Het werd híer dus niet wit, maar in de verte op de bergen wel. Tijd om me nog even om te draaien dus. Het zou niet meer dan een druilerige zondag worden. Een goed moment dus voor een klusje: de brievenbus bouwen (dit is geen hint). Die had ik nog niet en het werd hoog tijd om het gapende gat aan de boom eens op te vullen. De ingrediënten had ik al in huis en een uurtje later hing ik daar aan de boom.

Naast de bus van de buren en als je verhuist, neem je je brievenbus gewoon mee, een mooie noorse gewoonte. Even verderop ligt mijn houtstapel, een kuub gekloofde berkenstammetjes, die zo in de kachel kunnen en hoogstwaarschijnlijk zó op zijn.

De theorie-opleiding voor de bus is nu afgerond en morgen begin ik mee te draaien in het rooster van een ervaren chauffeur, die naast mij gezeten, de fijne kneepjes van het Noorse busrijden zal gaan overbrengen. Althans, de man in kwestie blijkt afkomstig uit Schotland, dus ik hoop dat hij mij de goede weghelft dirigeert en dat er tijd overblijft voor een verklaring van zijn kant om het mooie Schotland te verruilen voor het mooie Noorwegen??

Een voorproefje heb ik vrijdag al genomen, door als laatste verkenningsrit de route van lijn 8 mee te rijden. Deze busroute gaat door het dorp Brevik, spectaculair gelegen aan de fjord, waar je over een hoge brug rijdt en dan een steile weg afslingert het dorp in om daar een onmogelijk s-bochtje tussen de winkelgevels door te manouvreren. De chauffeur vroeg mij of ik geen trek had om het volgende ritje zelf te rijden en dat leek me een mooie uitdaging om het weekend in te gaan. Ik heb de bochtentheorie goed uit kunnen voeren en het bus-blauw op de gevels is niet van mijn bus afgeschuurd...Ongelofelijk dat in zo'n groot, ruim land, zulke krappe bochtjes met zo'n grote bus moeten worden gereden. En dat voor zo'n 5 passagiers.

Na de brievenbusklus was er nog tijd over

voor een druilerige zondagmiddag wandeling door berg en bos. 

Slecht weer bestaat niet in Noorwegen, alleen slechte kleding, 

en die heb ik niet, dus een excuus om thuis te blijven is er niet. 

Een blik op de thermometer leert hoeveel daarvan 

uit de kast moet worden getrokken en warmlopen gaat vanzelf.

Vlak boven het water van het meertje in het bos op zo'n half uurtje lopen van huis, hing een vreemd soort damp. Een damp die je wel vaker ziet bij deze lage temperaturen. Samen met het verstilde weer gaf dat een mooi harmonieus effect.

Het vervolg

Op veler verzoek zal ik zoals beloofd eens wat aan mijn blog doen. Ik zit hier alweer 3 weken en heb er nog nauwelijks tijd voor gehad. Ik moet steeds maar fietsen en wandelen om de omgeving te verkennen, helemaal niet erg, kijk maar:

dagelijkse beslommeringen uitvoeren en nu is het werk ook nog eens begonnen, zij het als opleiding.

Het is hier ook alleen maar mooi weer geweest op een paar buitjes na. Bladstil en veel zon, maar vaak wel fris weer. In de schaduw kan het zomaar half zo warm zijn als in de zon en dat is meteen een paar handschoenen waard. Van dat mooie weer maak ik dankbaar gebruik, misschien is het de stilte voor de sneeuwstorm.

Het werk
Kan pas beginnen als de opleiding is afgerond en ik m'n noorse sofinummer heb. Zonder dat D-nummer kan je niks regelen of aanvragen en het ene document kan je pas aanvragen als het andere geregeld is. Zo moest ik voor dat D-nr eerst voor registratie naar het politiebureau. En dat kon alleen op woensdag, begreep ik op maandag. En toen ik op woensdag terugkwam bleek m'n bevestiging van werk onvoldoende. Dat moest een arbeidscontract zijn, en dat kon niet geregeld vóór woensdag, dus  werd het de volgende woensdag voor ik m'n registratie kreeg om in Noorwegen te mogen wonen en werken. Wel had ik vooraf begrepen de registratie aan te melden door een formulier via internet op te sturen en om m'n huurcontract mee te brengen. Met die officiële registratie kon ik nu naar het belastingkantoor en daar was de aanvraag zo gepiept, maar de behandeling duurt enkele weken.
Maar dat geeft niet want er moest nog gefietst en gewandeld worden en ondertussen begon de opleiding met wat saaie theorie in een klein lokaaltje. Oude koek voor mij als volleerd bussjåfør, maar nu hoor ik dat eens in het Noors en dan klinkt het toch anders als speculaas.
Ons lesgroepje bestaat uit 7 man en 7 nationaliteiten, waaronder 1 Noor en 1 Nederlander (ik). De anderen wonen hier al minstens 3 jaar en ik slechts 3 weken. Ik heb dus wat taalachterstand maar wel 6 jaar buservaring. Die moet straks ingebakken worden met de busroutes, 8 in totaal met diverse varianten. Het kaartverkoopsysteem is ook totaal anders en te regelen met het touchscreen onder handbereik. Ziet er nu nog gecompliceerd uit, maar in wezen niet moeilijk.

Het huis
Begint nu een beetje eigen te worden. Ik heb wat geschoven met de meubels waarmee ik het moet doen en nu kan ik achter m'n bureautje zitten en tegelijk naar buiten kijken - dat is het betere werk, maar daarom ook duurt het verversen van de blog zo lang. Ook kan ik nu op de bank naar de vlammen in de kachel zitten kijken. Dat kon nog niet en is ook beter. Als ik de keuken wil verbeteren moet er gesloopt worden en dat bewaar ik beter voor een eigen huis.

Hier zie je de Hellestadvegen met vooraan het huis dat ik huur, daarnaast de schuur met kippenren, paardenstal en -wei en het witte huis van de eigenaars, het NL-gezin.
Foto is genomen vanaf de berg, door het bos aan de overkant. Een flinke wandeling waarbij ik onderweg appelbomen tegenkom voor de dorst en in het bos hangen nog steeds bosbessen en vossebessen - heel gezond - voor het grijpen. Eén keer heb ik een vrouwtjeseland met jong het veld zien oversteken. En ontzettend groot, maf beest dat met opgerichte neus overal doorheen stampt. Verder nog geen wild gezien, maar er schijnen ook dassen, vossen een lynx en een veelvraat te wonen. In het bos vliegen allerlei vreemde vogels rond die er in NL niet zijn, zoals de auerhoen, raaf en anderen die ik nog moet opzoeken.

De kat
Tonio heeft eindelijk rust van de buurkatten bij de woonark, en krijgt er 3 andere voor terug. Maar die hebben een andere kleur en daar kan hij duidelijk beter mee overweg. Z'n gesnotter en verkoudheid van de eerste week is gelukkig achter de rug en nu ligt hij heerlijk op z'n vertrouwde kussentje voor de kachel te pitten.

De eerste indruk....

Dit is dan mijn huis met uitzicht over golvende velden met hooibalen en beboste hellingen met klauterrotsen. Het staat aan een onverhard weggetje waar 3 auto's per dag langskomen. Net buiten beeld het huis van de eigenaar waarvan ik huur, een NL gezin met 5 kinderen, 3 katten, 1 hond, kippen, schapen en paarden - hoezo alleen?
In huis een ruime woonkeuken, woonkamer en 3 slaapkamers. Genoeg ruimte om de auto leeg te halen. In de schuur staan m'n fietsen tegen het hooi en Tonio, mijn kat ligt op bed van slaapkamer 1 (met het mooiste uitzicht) zijn slaaptekort in te halen van toch wel een hele goede reis hier naar toe. De zwaarbeladen auto heeft het zelfs op de laatste onverharde hellinkjes goed gedaan. Mijn zorgen over een langdurige controle bij de Noorse grens bleken ongegrond - ik kon zo doorrijden, ze hadden er geen zin in vandaag. Had ik toch al die wijn mee kunnen nemen. Zie hier een taak voor de eerste bezoeker.
Achteruitkijkend op de boot zag ik Denemarken en het continent boven de hekgolven van me verwijderen. Dat gaf me toch een dubbel gevoel, een tikje weemoedig over hetgeen ik achter me laat en aan de andere kant het nieuwe land waar ik m'n zinnen op gezet had. Even later toen het nieuwe land in zicht kwam en ik door de heuvels slingerend naar "huis" reed kreeg ik er een intens gelukkig gevoel over.

Verhuizing

In de 2e helft van september 2013 ga ik naar Noorwegen verhuizen. Na een lange voorbereiding gaat het er dan eindelijk van komen. Ik ga wonen in de buurt van Lunde, provincie Telemark in het zuiden van Noorwegen in een tijdelijk te huren vakantiehuis. Per 1 oktober kan ik aan de slag als buschauffeur bij Nettbuss in Skien.

Hier een plaatje van mijn huidige woonark, die per september verkocht is. Daarna ben ik even zonder vaste woon- of verblijfplaats onderweg naar het Noorden, waarover later meer.