Een groet aan de Chinezen.

Omdat ik als bussjåfør onregelmatig werk, hoef ik mijn zondagmiddagwandeling niet tot de zondag te beperken. Doordat  het vakantiegevoel me nog steeds in z'n greep houdt, trek ik er vaak op uit en de drukte op de wandelpaden is hier niet zodanig, dat ik er de zondag voor hoef te ontlopen.
Dus de bergschoenen met gamaschen weer aan, eindje rijden in de auto en lopen maar. Vandaag had ik de Stasnibb bij Lunde uitgekozen, een puist van 443 meter hoog en een mooi topje om over de omgeving uit te kijken. De dikke mist in het dorp verklaarde misschien dat ik niemand tegenkwam op deze zondag, maar ik had goede hoop op zicht over de mist heen vanaf de top.
En inderdaad:



Maar vóór ik zover was, raakte ik zoals wel vaker het pad kwijt en ging ik al struinend door de bosjes richting top en dat gaat door de sneeuw best lekker. Maar bij gebrek aan pad ging het al snel héél steil omhoog en werd het verantwoord handen-en-knieën-werk:

Boven op de top aangekomen had ik meteen het pad weer te pakken en voelde ik me ook echt zo:
...of hoe een zondagmiddagwandeling een uitputtingsslag kan worden. Maarja, een marathon lopen is toch zwaarder...en dan zie je er nog erger uit.
Even m'n naam in het topboek krabbelen en gauw naar beneden voordat het alweer donker wordt.

Over het pad naar beneden ging het als een speer. Dankzij de sneeuw kun je dan hele grote en snelle stappen nemen. Dat heb ik 12 jaar geleden van de Nepalese Sherpa's afgekeken: die rennen gewoon naar beneden en dat gaat fantastisch.

En voor ik weer de mist in ging, even stilstaan bij de opkomende bijna volle maan en ook even zwaaien omdat er nu ook Chinezen op rondlopen.