Eerste busdag overleefd.

Had ik me al voorbereid op dik 2 weken wachten voor ik op deze nieuwe werkplek op de bus kon gaan rijden - was er opeens iets geregeld en kon ik de volgende morgen om 04:50 uur aantreden. Dan is het nog úren donker maar dat geeft niet want er is ook overal licht. Nóórderlicht zelfs waarover later meer.
Naast het rijbewijs wordt ook een geneeskundige politieverklaring vereist en in het bureaucratische Noorwegen zijn zeker 2 weken nodig om zo'n kaartje te printen, inclusief de afspraak voor een lachwekkend onderzoekje bij een arts.
Je kunt het natuurlijk op tijd aanvragen en dan is er niets aan de hand. Maar dan moet je wel weten dat het ding verloopt en niet denken dat het voorlopig niet verloopt. Het staat er wel op vermeld maar je hebt het nooit nodig dus kijk je er niet op en dus zie je het niet en zo weet je het niet. En niemand die het je vertelt en ook geen automatische herinnering. Totdat je op het werk een formulier moet invullen met de verloopdatum...ai!
Nu is m'n leidinggevende er eentje met goede contacten en vlot met z'n mobieltje en zo was er binnen 10 tellen een afspraak bij die arts geritseld en kreeg hij van de politie te horen dat er ook best in afwachting van de aanvraag van de verklaring achter het busstuur gekropen mocht worden.

En zo vertrok ik in uniform op de fiets door het verlichte donkere Ålesund naar de busgarage. De woon-werk-afstand laat het toe om weer heerlijk op de fiets naar het werk te kunnen. Een kwartier over steile straatjes hobbelen en ik ben wakker. De nieuwe collega vertelt in onvervalst Ålesunds dialekt alle ins en outs over de busroutes van die dag. Daar zit je dan met je cursus bokmål en een jaar in Telemark. Ik heb dus niet alles verstaan maar wel begrepen dat we van a naar b moeten rijden via c, d, e en f, maar soms via x, y en z, omdat dan die school dicht is en die andere eerder uitgaat.
Nieuw is dat er aan boord een radio gemonteerd zit met een doosje aan een krulsnoer waarin je kunt vertellen tegen je collega's in andere bussen dat Bjørn, Ane en Håkon nog moeten overstappen en dat je iets later aankomt op halte p.
Ook nieuw is de roadmovie die door de voorruit gratis te zien is als een geweldig panorama, slechts onderbroken door tunnels die de eilanden verbinden onder de zeebodem. Daar daal je dan steil af naar een diepte van zo'n 200 meter en klim je net zo steil weer omhoog tot op het eerste eiland om meteen weer af te dalen naar het volgende eiland.

Het Licht !
Ålesund ligt noordelijk genoeg om het Noorderlicht te kunnen zien. Gisteravond was het mooi helder en koud. Erg veel sterren en een felle maan deden het Noorderlicht een beetje de das om dus het was wat vaag en nog niet zo spectaculair maar ik heb m'n primeur live gehad! Hoe noordelijker je komt deste flitsender, kleurrijker en wilder de verlichte vlagen door de lucht heen jagen.

Geland!

Het ligt lekker hier op de Sukkertoppen, 314 meter boven het zeewater met Ålesund op de achtergrond en het ruime sop in zicht. Je kunt hier wel de hele dag blijven liggen kijken met zo'n rijk uitzicht, maar dan zou je deel gaan uitmaken van de ondergrond want het is steenkoud. De regen is weggeblazen en met oostenwind komt het mooie koude weer. Maar dat is hier helaas van korte duur. Als je om je heen kijkt zie je zoveel toermogelijkheden dat het lastig wordt om te kiezen - wat zal ik eerst gaan doen.
Mijn piepkleine appartementje ligt net buiten het centrum en op loopafstand is er de warme bakker om 's ochtends op gang te komen en een filmtheater om 's avonds weg te dromen.
Het contact met de collega van wie ik deze slaapplaats huur verloopt wel een beetje vreemd. Bij mijn aankomst met de spullen was de beloofde opslag nog niet beschikbaar, later heeft ie er zelf een deel naartoe versjouwd, maar de baaltjes kachelhout heeft ie gewoon weggegeven, omdat er toch geen houtkachel in staat. Of is dit nou een staaltje typisch Noors overleg? Als ik dat had geweten had ik die balen brandhout wel in de Ulefoss-opslag laten wachten op een beter huis.

Ook op het werk is men uiterst summier met de informatievoorziening. Samen met 2 andere nieuwelingen hoorden we 2 dagen info aan met veel wachten tussendoor, gevolgd door een korte instructie op de bus. En verder moeten we zelf maar de routes gaan verkennen door met bussen mee te rijden met ons vrij-vervoerkaartje....en dan? Het komt vast wel goed, maar duidelijk is het niet...