Na het vorige bericht kreeg ik enkele signalen dat er wat negativiteit in m'n berichtgeving was geslopen. Welnu, dat klopt - de blog is bedoeld om jullie op de hoogte te houden hoe het me vergaat en dat kan nooit alleen maar positief zijn; dat gaat nu eenmaal op en neer. Maar om de balans te herstellen nu weer een positief bericht want een weekje in Trondheim is niet verkeerd, al is het werkgerelateerd.
Het bleek namelijk tijd voor een herhalingscursus voor het busrijden en omdat er bij de afdeling Trondheim net een groep zou starten kon ik mooi aanschuiven. Samen met vier collega's reizen we er naartoe. Het ligt 300 km ten noordoosten van Ålesund en de bus doet er bijna 8 uur over. Tja, er moet 2x ingescheept worden op een veerboot en er is 2x een chauffeurswissel en daar gaat tijd inzitten. Het boek dat ik voor onderweg had bedacht blijft in de tas dankzij de geweldige uitzichten. Vrijdag terug, maar dan halen we de bus niet en zijn we al ingechecked voor het vliegtuig. Dan zijn we met een uurtje terug. Het mag wat kosten blijkbaar.
We zitten midden in 't oude centrum in het Comfort Hotel waar 's morgens een geweldig ontbijtbuffet klaar staat. Jammer dat ik niet op de fiets ben - dan heb je zo'n eetlust dat je er maximaal van kunt genieten.
Inmiddels heb ik twee cursusdagen doorstaan en heb me nu even aan de groep ontworsteld. Even geen geouwehoer om me heen, behalve dat wat op de achtergrond tot me komt in een uitstekend biercafé / -eethuis. Onder invloed van heerlijk huisgebrouwen vocht, relativeer ik mijn taalprobleem, dat opeens behoorlijk mee blijkt te vallen. Wat door de docenten wordt verteld, wordt door mijn brein voor circa 80 - 90% omgezet in begrijpelijke taal. Reacties uit de groep gaan voor ca. 60% langs me heen en dat is mooi.
Trondheim blijkt een hele rustige, prettige stad. Althans, voor zover dat zich binnen mijn actie-radius afspeelt. En dat beperkt zich tot het centrum; daarbuiten zal het wel druk en bedrijvig zijn. Heel leefbaar, veel groen, overal café's en eethuisjes en het krioelt van de fietsers. Er is zelfs een sykkelheis, een stijghulp op een steil straatje. Door je rechtervoet op een grondplaatje te zetten ipv. op je pedaal, wordt je omhoog gevoerd na een druk op de knop door een ondergronds transportsysteem in de stoeprand. Een wereldprimeur.
Genoeg musea om te bezoeken, maar gelukkig zijn die 's avonds gesloten want ik heb er dan toch geen energie meer voor. Dat schuldgevoel is dus ook opgelost. Een ontspannen avondwandeling langs de rivier met de oude houten pakhuizen is al voldoende.
