Geen nieuws uit Ålesund

Het was een tijdje stil op de blog. Niks om over te schrijven, dacht ik. Geen zin om iets op te schrijven, vond ik. Geen inspiratie. Als ik nou schrijver was had ik kunnen zeggen dat ik last had van een writers-block. Maar ik ben geen schrijver. Ik tik slechts stukjes.

Het waait hard en het regent van rechts naar links. Inderdaad, ik kijk uit op het zuidoosten. Uit het raam zie ik niets dan grijze wazigheid. Voor het raam ligt de kat in een doos op een kruk met z'n neus boven de verwarming naar een rand van het kozijn te kijken. Daar kijk ik dan weer naar. Zo bezien is het leven zo slecht nog niet - lekker overzichtelijk en niets om je druk over te maken.

Maar ik ben geen kat en druk maken doe ik me ook niet - alleen wat bezorgd of ik wel de juiste keuze heb gemaakt om van Telemark naar Ålesund te verhuizen. Natuurlijk, het is hier prachtig, maar er zitten ook een paar nadelen aan, waar je pas achter komt wanneer je er een tijdje zit.
1. Ik ben niet de enige die het hier mooi vind. Daarom is het een druk gebied, met veel bebouwing op smalle schiereilanden gepropt met veel verkeer er tussendoor.
2. Woningen zijn vooral groot, nieuw en duur. Die droomvilla is voor mij onbereikbaar. Ik zal genoegen moeten nemen met een appartementje in huis bij een ander met gestommel en gebonk op de houten tussenvloer op de koop toe. Óf geduld en mazzel hebben. Het eerste kun je leren, het tweede kun je overkómen.
3. Het Westlands dialekt, vermengd met nynorsk en andere plaatselijke dialekten blijft soms onverstaanbaar, zodat ik me op het werk onder collega's soms een buitenstaander voel.

Maar, genoeg gezeurd, hier een plaatje van m'n onderkomen. Ik heb bijna de hele onderste etage tot m'n beschikking, met groot balkon op het oosten. In de ochtendzon is dat lekker, zij het dat er altijd een koele bries van de berg af komt waaien en er veel verkeer over dat smalle reepje asfalt raast (het fotomoment is ná de spits). Het huis is zo goed geïsoleerd dat de zonnewarmte niet binnen komt, verkeerslawaai wel via de kozijnen en de houtkachel staat in de keuken. Tja, vroeger was die keuken een kamer waar geleefd werd maar dat is veranderd.

En verder gebeurt hier natuurlijk van alles sinds de vorige blog.
Storm Nina is het land nog niet uit of ze wordt opgevolgd door Ole, die nóg sterker was.
De maan verduistert de zon op deze lokatie gedeeltelijk en in het uiterste noorden geheel, wat prachtig op tv te zien was. Dat kon ik mooi live bekijken, want toevallig was ik een paar dagen vrij om met Richard een langlauftocht in de bergen te maken. We overnachtten in een hut van de noorse bergsportvereniging en zo ben je er even heerlijk uit op een uur rijden van huis.

Op weg naar de Patchelhytte

Op een klein topje, nèt te doen voor ons.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En toen was het opeens 17 mei, de nationale feestdag, waarop iedereen elkaar feliciteert en in prachtige klederdracht, bunad, in optocht met veel vlaggetjes rondloopt op weg naar de taart. Heel vrolijk allemaal en ik heb dat vanaf de fiets bekeken op een lange tocht over lege wegen. Het kán dus wel stil zijn, maar je moet de goede momenten weten te kiezen.
En nu wordt het al bijna niet meer donker. Om half 12 is het nog steeds licht en om 3 uur alwéér.
Óp naar de langste dag!