Zondagmiddagwandeling op de Engsetfjellet (535m) bij Skodje.

Een mooie dag om met de sneeuwschoenen in de weer te gaan! In Nederland viel vandaag 5 cm sneeuw - hier ligt vermoedelijk al een meter op de berg. Dankzij het grote oppervlak van de sneeuwschoenen (35 cm breed, 92 cm lang) zak je er nog geen 10 cm in. Maar dat is afhankelijk van de temperatuur en de sneeuwkwaliteit. In de verte ligt Ålesund, tussen de fjorden met zeewater, waar het milder is en als daar sneeuw valt is het snel weer weg.

Boven op de berg kom je geen noor meer tegen. Die staan op de langlaufski en dan gaan ze niet zo ver naar boven. Die blijven beneden op de boswegen waar de loipes zijn gefreesd. Bijna geluidloos zoeven ze voort. Mijn terugweg voerde ook over die bosweg, zorgvuldig de loipes mijdend.
Hø? Sneeuwschoenen? zeggen ze dan. Ja! kan je lekker de berg op! zeg ik dan. Ietwat meewarig kijken ze me dan zoevend na.
Maar ik moet zeggen, het ziet er bijzonder ontspannen uit en het lijkt me een mooi doel om de skiwinkel eens van binnen te bekijken.

Gisteren sjouwde ik op een andere berg met de sneeuwschoenen naar boven en daar was de sneeuw minder koud en plakte er in zware klonten aan vast. Er kwam een vriendelijk stel noren omlaag gestrompeld op bergschoenen, jaloers naar mijn sneeuwschoenen kijkend. Ze waren net omgekeerd want ze zakten te ver in de sneeuw weg. En dat loopt niet. Ja, die hebben wij thuis liggen! zeiden ze. Thuis is beneden in de stad en daar ligt geen sneeuw. Dat viel me toch tegen - die noren zouden beter kunnen weten. Maar wel grappig om sneeuwschoencollega's tegen te komen. Meteen kreeg ik wat welkome routetips want het pad was volledig ondergesneeuwd. Dat is het nadeel van sneeuw: je ziet niet meer waar het pad loopt. Maar dat geeft niet want met die sneeuwschoenen stamp je gewoon overal doorheen en dankzij de tips wist ik ongeveer op welke hoogte ik een bocht moest maken.

Nina op bezoek

Kranten, televisie, radio, bij de bakker, in de bus, het hele internet - je kunt er niet omheen: Nina komt op bezoek. Ze komt zelfs met orkaankracht tegen de kust opbeuken. Vloedgolven zullen aan land spoelen. Uit voorzorg wordt alles vastgebonden en opgeruimd. Bouwmaterialen vastgesjord. Bouwkranen staan met de wind mee. Trampolines in tuinen gaan eindelijk de winterstalling in.
Er wordt gewaarschuwd níet naar buiten te gaan om die golven te fotograferen want je waait zó uit je jas.
Vandaag, zaterdag 10 januari zou het gaan gebeuren. Ik zat op de bus en keek ernaar. Ik heb nog niet veel van zulke rustige dagen meegemaakt. Ik kneep hem wel een beetje want er stond een route op het programma naar het eiland Giske, slechts bereikbaar via een hoge brug - over een zeestraatje. Hoe zou het zijn om daar in een bus vanaf te vallen? Ik hield m'n hart al vast maar later bleek dat ik die met een gerust hart weer los kon laten.
's Morgens was het water wel flink aan het klotsen, maar 's middags, wanneer Nina op haar top zou zijn, lag het zeetje er rimpelloos bij. Op de radio werd de orkaanwaarschuwing al afgezwakt tot harde wind, zeker voor de regio Møre og Romsdal, waar Ålesund ligt.
Op de site van het Noorse KNMI is een prachtig kaartje geplaatst, waarop zichtbaar is hoe Nina zich in tweeën deelt en precies boven deze regio een luwte vormt:

http://artikkel.yr.no/stormsenteret-har-delt-seg-i-to-1.12143220

En precies in die luwte reed ik in die bus over dat bruggetje heen. Niets aan de hand.
Maar op dat kaartje is ook te zien hoe andere streken enorm zijn getroffen. Heel veel huizen zonder stroom. Allemaal zeewater over het land. Niet alleen aan de kust maar ook in de binnenlanden raast zij maar door. Bomen omver, tóch een paar trampolines mee, dakpannen door de lucht.
Toch bereid ik me voor, want er werd gewaarschuwd voor ik hier naartoe verhuisde, in Ålesund waait het altijd. Soms hebben ze ongelijk.

PS. Het kaartje op de link blijkt een momentopname te zijn. Als je erop klikt zie je de situatie van dat moment.